“Mollema rijdt weg!” wordt mij opgetogen toegeroepen terwijl ik onder de douche sta. Ik ben net terug van een rondje wielrennen en ben vanwege de Groninger miezerregen toch eerst even gaan douchen alvorens de laatste kilometers van de Tour te kijken. Vluchtig spoel ik de laatste restjes modder van mijn geschoren benen af en begeef mij zo snel mogelijk richting de woonkamer.
Nog vijfentwintig kilometer te gaan. Redelijk kort achter Mollema zitten vier achtervolgers. Niet de minste renners. Dit belooft een spannende ontknoping te worden.
Zijn voorsprong in seconden loopt even op en vervolgens ook weer af. Hetzelfde geldt voor het verschil in meters. Verslapt hij of rijdt hij tegen een heuvel op? De tijdwaarneming is in mijn ogen niet te vertrouwen.
De veelbesproken fietstechniek van Mollema wordt per trapbeweging mooier. Hard fietsen kost moeite. En Bauke laat zien dat hard fietsen hem momenteel moeite kost. Bauke beukt. Bauke doet exact dat waar fietsen voor bedoeld is: trappen, heel hard trappen. En op het moment dat je niet meer kunt toch gewoon door blijven trappen.
Wat gaat er door zijn hoofd? Denkt hij aan zijn zoon die voor de televisie zijn vader op heroïsche wijze op etappewinst in de Tour de France ziet afkoersen? Gaan zijn gedachten uit naar de onvermijdelijke anekdotes over zijn jeugdige fietstochten tussen school en huis? Of is hij juist zo heerlijk gedachteloos dat je alleen tijdens het fietsen kunt zijn?
Bauke oogt in elk geval stabiel. Omkijken doet Bauke niet. Tactieken zijn niet meer van toepassingen. Na deze etappe de zondvloed. Bauke blijft heel hard trappen en het lijkt genoeg te zijn. De afstand naar de finish neemt heel hard af terwijl de voorsprong op zijn achtervolgers stabiel blijft.
Na de laatste bocht, als de finish in zicht is, kijkt Bauke voor het eerst achterom. Ondanks dat er geen enkele achtervolger te zien is, blijft Bauke trappen. Vlak voor de finish kijkt hij voor de zekerheid nog één laatste keer om. De weg achter hem is nog steeds leeg. De zege is binnen.
Beide armen gaan omhoog. Zijn rechtervuist maakt een overwinnigsgebaar. Zijn lichaamshouding bij het passeren van de finish is groots en vertelt het hele verhaal. Dat kon minder. Dat kon zeker minder.