Vanaf het moment dat ik me heb ingeschreven voor de Marathon van Amsterdam is er geen weg meer terug. Een tijd boven de vier uur neem ik niet serieus en eigenlijk wil ik gewoon onder de drie en half uur lopen. Er zal dus getraind moeten worden.
Voor vandaag stond de eerste serieuze training op de planning. Vanuit het vakantiehuisje in Schipborg waar ik met familie het weekend doorbreng, heb ik een mooie route van veertien kilometer uitgestippeld. In hardloopkleding schuif ik aan voor het ontbijt en zorg dat ik genoeg voedsel binnen krijg. Omdat ik toch een beetje opzie tegen het eerste serieuze rondje hardlopen, ben ik vervolgens overdreven lang aan het rekken en strekken.
Zoals verwacht kost het eerste gedeelte me moeite. Al na een kilometer of twee voel ik mijn benen zwaarder worden en vraag ik me af hoe ik in hemelsnaam de resterende twaalf kilometer ga volhouden. Ergens diep van binnen ontstaat de behoefte de telefoon die ik op dwingend advies van mijn aandoenlijk bezorgde vrouw mee moest te pakken en me te laten ophalen. Uiteraard geef ik hier geen gehoor aan. Ik weet dat ik na een tijdje in een lekker ritme kom.
Dat moment doet zich voor zo gauw ik in de verte het bordje van de gemeente Anloo zie. Dankzij dat bord weet ik hoe ver ik al heb gelopen en nog belangrijker hoe ver ik nog heb te lopen. Deze informatie maakt het lopen direct een stuk prettiger. In Anloo verhoog ik licht mijn tempo en neem de afslag richting Gasteren.
Dan begin ik pas te genieten van de prachtige dag. Het is heerlijk weer en ik voel dat mijn Movember-snor vochtig is van de dauw. Een verschijnsel dat ik nog niet kende.
Het stuk tussen Gasteren en Oudemolen valt alles op zijn plek en kom ik in een trance. Het perfecte ritme van het geluid van mijn hardloopschoenen die telkens opnieuw contact maken met het asfalt werkt hypnotiserend. Het enige andere geluid is mijn ademhaling. De Drentse omgeving is ook in deze tijd van het jaar prachtig. Een tijd lang denk ik nergens aan.
Zo gauw ik Oudemolen inloop haalt de vraag waar ik precies rechtsaf moet me uit mijn mentale hypnose. Ik merk dat mijn benen als vanzelf wel in het juiste ritme doorgaan. In deze fysieke toestand kan ik mijn gedachten heerlijk op de vrije loop laten.
Pas na een tijdje geven mijn benen aan dat dit hun eerste training is. Kort na dat gevoel zie ik het bordje Zeegse en kan ik een licht euforisch gevoel niet onderdrukken. Vanaf hier is het niet ver meer. Via de heilige grond van kampeervereniging Mooi Zeegse, waar ik een groot gedeelte van mijn kinderjaren prachtige zomers heb beleefd, begin ik aan het laatste lusje richting ons vakantiehuisje.
De eindsprint die ik redelijk vroeg inzet wordt beloond. Op vijfhonderd meter van ons vakantiehuisje zie ik mijn vrouw staan. Beter publiek had ik me niet kunnen wensen tijdens deze heroïsche eindsprint. Verontschuldigend ren ik haar voorbij. De laatste driehonderd meter van mijn training ga ik ook gewoon voltooien.
Wanneer ik op volle snelheid de denkbeeldige finishlijn passeer, weet ik weer waarom ik hardlopen zo fijn vind. Hardlopen is een heerlijke drug. Het gaat helemaal goedkomen met die marathon. Inclusief alle bijbehorende trainingen.