Tijdens de proloog reed hij top tien en gisteren finishte hij bij het criterium in de kopgroep. Vandaag hoopt hij in de klassieker van de Jeugdtour Assen de top drie van het algemeen klassement binnen te dringen. Hij heeft goed geslapen en heeft er zin in.
Ondanks dat de koers vrij vroeg op de dag begint, is hij zoals altijd tot in de puntjes voorbereid. Zijn fiets onderhoudt hij voornamelijk zelf. Zo blinkend schoon als zijn fiets is, zo perfect is hij zelf gesoigneerd. IJdelheid is een belangrijke eigenschap bij het wielrennen.
Terwijl hij al in het startvak staat, overhandigt zijn moeder hem zijn telefoon. Hij weet dat protesteren geen zin heeft. Hij heeft haar al zo vaak uitgelegd dat hij dat extra gewicht niet kan gebruiken. Dat er politiemotoren en koersauto’s meerijden. Dat hij onlangs een carbon crankstel heeft gekregen vanwege de gewichtsbesparing.
Zuchtend laat hij de telefoon in de achterzak van zijn shirt zakken.
Dan klinkt het startschot en ze zijn vertrokken. Hij zit uitstekend gepositioneerd en zijn benen voelen goed. Er worden door de concurrentie direct pogingen ondernomen om te demarreren, maar deze worden stuk voor stuk afgeslagen.
De zon schijnt en de beboste route strekt zich prachtig voor het peloton uit. Maar tijd om er van te genieten heeft hij niet, want plotseling bevindt hij zich veel te ver achter in het peloton. Vooraan wordt opnieuw gedemarreerd en dit keer met succes.
Dan komt er een wolk voor de zon. Hij ziet de schaduw vanaf het groepje voor hem in rap tempo naar hem toe komen, totdat hij zelf ook geen zonlicht meer ziet. Hij rijdt nu op kop in een groepje van vijf man.
Als hij na een tijdje door de andere vier wordt ingehaald gaat hij op de pedalen staan om aan te haken, maar hij reageert net niet snel genoeg. Hij voelt zijn hartslag omhoog schieten en zijn benen vollopen, terwijl het gat van een meter of vijftien maar niet kleiner wordt.
In een alles-of-nietspoging gaat hij voor de tweede maal op zijn pedalen staan. Zijn Garmin geeft aan dat hij op zijn limiet rijdt: dit houdt hij slechts enkele seconden vol. Het is dichtrijden of definitief gezien zijn.
Het wordt het laatste. Hij is nu op zichzelf aangewezen. Vanaf nu is het harken en afzien.
Het overvalt hem dat hij de top vijf van het algemeen klassement kan vergeten en grijpt naar zijn achterzak om zijn telefoon te pakken. Zo gauw hij de stem van zijn moeder hoort rollen de tranen over zijn wangen. “Maar ik ben nog gewoon aan het fietsen hoor…”, weet hij snikkend uit te brengen.
Velominati heeft 95 regels en hij kent ze allemaal. Twee uur geleden leefde hij ze stuk voor stuk keurig na. Maar nota bene de belangrijkste vijfde regel schiet er tijdens het koersen bij in. Het is nog een lange weg naar de top.