Vorige week trok ik ter laatste voorbereiding op de Halve Marathon van Haren mijn hardloopschoenen weer eens aan. Het feit dat dit slechts mijn vijfde hardloopsessie sinds augustus was, moest ik duur betalen. Na acht kilometer kreeg ik dermate veel last van een spiertje dat ik wandelend huiswaarts moest keren. Op dat moment dacht ik dat de deelname aan mijn eerste halve marathon uitgesteld zou moeten worden, maar gisteren besloot ik toch gewoon aan de start te verschijnen. Uitstappen zou altijd nog kunnen.
Ik begon op een rustig tempo en de eerste tien kilometer gingen me goed af. Mijn lichaam vond het prettig om te hardlopen. Pas halverwege de wedstrijd begon ik mijn benen te voelen. Gestaag werden deze steeds iets zwaarder en na vijftien kilometer probeerde mijn lichaam mij duidelijk te maken dat wandelen aangenamer zou zijn dan hardlopen.
Na zestien kilometer besloot ik dat het uitlopen van de halve marathon al een acceptabele prestatie zou zijn. Dus toen mijn vader aangaf dat een tijd binnen de twee uur mogelijk zou zijn als we iets zouden versnellen, maakte ik hem met een handgebaar duidelijk dat die eindtijd me gestolen kon worden. Het passeren van de finishlijn zonder tussentijds te stoppen met rennen was mijn enige doel.
Toen ik me na achttien kilometer begon af te vragen welke duivelse geest deze helse bezigheid heeft verzonnen, zag ik langs de route een poster van de ChristenUnie hangen. Een stem op Gert-Jan Segers leek me als zwevende kiezer plotseling een uitstekende keuze.
Deze bescheiden flirt met het hiernamaals leek zich direct uit te betalen. Mijn vader overhandigde mij ongevraagd een Dextro en nam mij het laatste stuk op sleeptouw.
Een kilometer voor het einde zag ik bovenaan een verraderlijk pittig heuveltje een deelnemer gestrekt liggen. Een positie die ik er erg aantrekkelijk vond uitzien. Ondanks dat bleef ik stoïcijns doorrennen.
Na net iets meer dan twee uren passeerden mijn vader en ik gezamenlijk de finishlijn.
Nu een dag later heb ik verrassend weinig spierpijn en kijk ik terug op een geslaagde eerste halve marathon waar ik met terugwerkende kracht volop van genoten heb. Ik neig als vanouds op de PvdA te stemmen.
Al met al mag ik concluderen dat een loop van vijftien kilometer ongetraind goed te doen is, maar dat het uitlopen van een halve marathon zonder te trainen behoorlijk dicht tegen de grens van het haalbare aanzit. Een wijze les met mijn eerste marathon in het verschiet.