In één van de twee seizoenen waarin BV Veendam eredivisie speelde, werd ik geboren aan één van de bekendste straten van Nederland. Er zitten welgeteld 113 huizen tussen mijn geboortehuis aan de Langeleegte en het gelijknamige stadion. Vlak voor mijn vijfde verjaardag gingen we verhuizen. Geen bekende straatnaam meer, maar vanuit mijn slaapkamer wel uitzicht op de stadionlampen van De Langeleegte.
Bij mij thuis bestond er weinig tot geen liefde voor het voetbal, dus het duurde tot aan de middelbare school voor ik een wedstrijd van BV Veendam bezocht. Vanaf mijn veertiende had ik een seizoenskaart die €25,- kostte. De kaart gaf officieus toegang tot elk vak in het stadion, zolang je maar een stoeltje wist te vinden waar nog niemand op zat.
Op één seizoenskaart konden meerdere mensen het stadion betreden. Scanners bestonden nog niet. Vrolijk knikkend naar de steward toonde je de seizoenskaart, om vijftig meter verderop die kaart door het hek aan je vriendje buiten het stadion te overhandigen. Dit proces kon herhaald worden tot de hele vriendengroep binnen was. Mooie tijden.
De harde kern van de BV Veendam was aandoenlijk
Op een gegeven moment werd ik wat fanatieker wat betreft het aanmoedigen van mijn club. Ik nam plaats tussen de harde kern. De fanatieke supporters. Deze harde kern bestond uit twee dertigers, drie twintigers en een handjevol middelbare scholieren. De vijf mannen boven de twintig hadden allen de illusie de leiding over een toonaangevende groep voetbalhooligans te hebben. Ze namen het voortouw bij het scanderen van voetballeuzen. De pubers volgden gewillig. Al dan niet met de baard reeds in de keel.
Nergens was het zo koud als aan De Langeleegte
Alle clubs zagen op tegen de uitwedstrijd in Veendam. De reistijd was lang en in de winter was het er steenkoud. De wedstrijden werden vrijdags om acht uur ’s avonds gespeeld en de wind kon guur waaien door het stadion. Op avonden dat de temperatuur niet boven het nulpunt uitkwam, had ik een pyjama-, jogging- én spijkerbroek over elkaar aan. Dit, twee paar sokken en een laag of vijf kleding om mijn bovenlichaam konden niet voorkomen dat ik na de wedstrijd verkleumd huiswaarts keerde.
BV Veendam werd een mooie jeugdherinnering
Toen ik als student op mezelf ging wonen in Groningen raakte BV Veendam deels uit het oog en daarmee een beetje uit het hart. Braaf keek ik elke vrijdagavond de uitslagen op Teletekst en volgde de financiële moeilijkheden van de club. Ik erkende dat de club geen bestaansrecht meer had, maar zag toch op tegen de dag dat de club daadwerkelijk failliet zou gaan. Helaas was dit onvermijdelijk. Het stadion De Langeleegte staat er vandaag de dag nog precies zo bij als tien jaar geleden en doet denken aan vervlogen tijden. Een mooie jeugdherinnering.