Afgelopen woensdag had ik het geluk in de buurt te zijn van de eerste huldiging van de kersverse Nobelprijs winnaar Ben Feringa. Ik was aan de late kant, maar heb een glimp van de trotse man kunnen opvangen. Vanuit de zelfs overvolle hal voor de collegezaal kon ik helaas niks van zijn speech horen. Desalniettemin had ik het gevoel getuige te zijn van een historisch moment. Het was prachtig om de euforie binnen de gehele faculteit te proeven. Ik verheugde mij ter plekke al op de uitzending van De Wereld Draait Door later die dag.
Waar ik echter een uitzinnige Matthijs van Nieuwkerk had verwacht vanwege het grote nieuws dat een Nederlander een Nobelprijs had gewonnen, was de enige aandacht die Ben Feringa kreeg een emotieloos voorgelezen bericht van 10 seconden gevolgd door een fragment van 23 seconden uit een oud interview. In het gehele vervolg van het programma werden er geen woorden meer aan vuil gemaakt.
Tijdens het eerst onderwerp zat de onvermijdelijke Twan Huys voor de zoveelste keer te oreren over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het is zorgwekkend hoeveel aandacht twee incapabele presidentskandidaten van de Verenigde Staten krijgen. Jeroen Wollaars kaartte al eens geheel terecht de scheve verhouding tussen de aandacht voor de Duitse en de Amerikaanse politiek aan. Beide landen zijn grootmachten in de wereldpolitiek, maar de grootste directe invloed op ons land komt toch echt van onze oosterburen.
Nog voor De TV Draait Door begon, mocht Dimitri Verhulst aanschuiven om te praten over zijn nieuwe boek. Wanneer de Belg een Nobelprijs voor de literatuur had gewonnen zou ongetwijfeld de complete aflevering aan hem gewijd zijn. Dit had ook Ben Feringa verdiend. Hij is slechts de twintigste Nederlander die in de 116 jaren dat de onderscheidingen worden uitgereikt de gelukkige is. Ter vergelijking: vijftien Elfstedentochten in 108 jaren. Qua orde van grootte vergelijkbaar, maar over de schaatstocht wordt in De Wereld Draait Door elk jaar uitgebreid gesproken zo gauw het kwik gedurende twee dagen onder het nulpunt blijft.
Later die avond durfde ook Jeroen Pauw zijn vingers niet te branden aan het scheikundige onderwerp. Voelt hij zich te geïntimideerd door een dergelijke briljante prestatie? Is scheikunde niet gezellig genoeg? Is Ben Feringa te saai omdat hij met minder dan 200 vrouwen het bed heeft gedeeld? Roept u maar. Het lijkt in elk geval dat alleen alfa en gamma onderwerpen belangrijk genoeg zijn om uitgebreid in talkshows besproken te worden.
Een dag na bekendmaking mocht Ben Feringa alsnog aanschuiven bij Matthijs. De tribune waarop al zijn studenten en promovendi zaten werd omgedoopt tot de F-side. Het moest voor de normale mensen natuurlijk wel herkenbaar zijn. Van Nieuwkerk was enthousiast, maar wist zich niet echt een gepaste houding te geven tegenover de professor. Inhoudelijk interesse werd niet getoond en het beeld van de man die zich met onbegrijpelijk dingen bezighoudt, werd benadrukt.
Natuurlijk is het met het grote publiek lastig communiceren over exacte wetenschappen. Maar huidige aandacht vanuit de mainstream media is ronduit schandalig. Toch heb ik er alle vertrouwen in dat de toekenning een boost zal zijn voor de Nederlandse wetenschap. Jonge mensen zullen geïnspireerd raken en het aanzien van de Nederlandse universiteiten zal toenemen. Waarvoor hartelijk dank, meneer Feringa!