“Wat een ontzettend leuke leerlingen.” In het verder lege en stille lokaal sla ik mijn notitieboek dicht en vraag me verbaasd af of ik dat nou hardop zei. De zin herhaalt zich in elk geval met overtuiging in mijn hoofd. De afgelopen jaren raakte ik soms bedroefd van een combinatie van passiviteit en onverschilligheid bij sommige leerlingen. Zo niet vanavond. Zonder uitzondering heb ik gesprekken gevoerd met persoonlijkheden die weten wat ze willen.
Het begon met de leerling die heeft besloten dat Facility Management een betere voorbereiding is op het gezamenlijk met zijn broer en zus beginnen van een horecagelegenheid dan de Hotelschool… om via de leerling die vroeger profvoetballer wilde worden, maar als alternatief niet enkel de ALO, maar tegelijkertijd ook de Pabo wil volgen… en de leerling die Formule 1 journalist wil worden, maar – mogelijk terecht – denkt dat die kans klein is en – aantoonbaar onterecht – denkt dat haar interesses niet breed genoeg zijn om iets ander in de journalistiek te gaan doen… en de leerling die simpelweg met koeien wil werken, omdat dat nou eenmaal het mooiste is dat er is, daar al opleidingen voor heeft gevonden en zichzelf ondertussen succesvol als agrarisch fotograaf verhuurd… en de leerling die honderd procent Pabo gaat doen en ook al heeft uitgezocht welke Pabo dan het beste bij haar past… en de leerling die compleet stilvalt als je hem vraagt naar zijn sterkte en zwakke punten, maar enthousiast begint te vertellen over de opleiding Akkerbouw in Dronten… en de leerling die voor de afwisseling geen idee heeft wat hij hierna wil gaan doen, maar zich zonder hulp van school heeft ingeschreven voor de Onderwijsbeurs… en de leerling die op scouting zit, van uitdagende puzzels houdt en dit graag inzet om in de toekomst verkeerskundige problemen op te lossen… en de leerling die een informatieavond over drugs organiseert, omdat dit een probleem is waar zelfs de burgemeester van op de hoogte is, maar omdat die er niks aan doet zij zelf het probleem maar gaat aanpakken… en de leerling die van shoppen houdt en al heeft uitgezocht dat de propedeuse HBO-recht de kortste route is om via de universiteit als advocaat mensen te kunnen helpen… en een wegens epilepsie opzij gezette droom om Defensie in te gaan die ogenschijnlijk makkelijk een alternatief heeft gekregen door via de opleiding HBO-V als ambulanceverpleegkundige actie te gaan beleven en mensen te kunnen helpen… om tot slot te eindigen met het lieve meisje dat van snoeiharde rock houdt, prachtige tekeningen maakt en ervaren mannen verslaat met kleiduifschieten.
Mijn hoofd zit vol.
In de auto op weg naar huis bedenk ik terwijl Springsteen zingt dat he’s ready to grow young again wat een fantastisch beroep ik toch heb. Nog voordat ik bij thuiskomst goed en wel oogcontact met mijn vrouw heb kunnen maken begin ik haar te vertellen over mijn avond: “Wat een ontzettend leuke leerlingen…”