Tijdens het opstaan weet ik direct wat er vandaag op de planning staat. Dezelfde wedstrijdspanning die ik vroeger voor volley- en voetbalwedstrijden voelde, maakt zich meester van mijn lichaam. Dat mijn vader ook deelneemt aan de Plantsoenloop versterkt dit gevoel. Ik wil natuurlijk niet voor de dertig jaar oudere versie van mijzelf onderdoen.
Enkele jaren geleden liep mijn vader een stuk fanatieker dan hij nu doet. Destijds kon ik hem over afstanden langer dan vierhonderd meter absoluut niet bijhouden. Tegenwoordig bezoekt hij regelmatig blues concerten en wil zijn hardlooptraining er nog wel eens bij inschieten. Zijn huidige tijden liggen binnen mijn bereik, waardoor we aan elkaar gewaagd zijn.
Een paar weken terug liepen we tijdens de eerste helft van de 4 Mijl zij aan zij, maar toen mijn vader halverwege versnelde, koste het mij moeite om hem bij te houden. Toen dit wel lukte, liet mijn eindsprint me niet in de steek. Dertig seconden eerder dan mijn vader passeerde ik de finish. Door deze prestatie neem ik me vandaag voor eerder initiatief te nemen.
Precies op het afgesproken tijdstip gaat de bel en wanneer ik de deur open doe, tref ik mijn vader aan zoals ik had verwacht. Volledig gekleed in hardlooptenue, wedstrijdnummer al opgespeld. De grijns op zijn gezicht verraadt dezelfde gezonde wedstrijdspanning die ik zelf ook voel. “Ben je er klaar voor?” Met een antwoord dat zowel voor ja als nee kan doorgaan lijk ik de neiging te hebben mezelf in te dekken.
Aangekomen in Het Noorderplantsoen parkeren we onze fiets en doen een bescheiden warming-up. Tijdens het wachten voor het startschot neemt de spanning toe. Kort na het startschot maak ik mijn voornemen waar en ga voor mijn vader lopen. Harder dan ik gewend ben en daardoor vrezend voor een terugval. Deze blijft uit en de verradelijke heuvels in het het plantsoen ben ik met de door mijn vader aangeleerde tactiek de baas. Kleine staptjes heuvelopwaarts, grote stappen wanneer je naar beneden gaat. Mijn vader zie ik pas weer na de finish, maar wel beide met een PR op zak. Heerlijk gevoel.
Volgend jaar staat onze eerste gezamenlijke marathon op de planning. Het zal mijn eerste zijn en mijn vaders negende. Gezien zijn ervaring denk ik dat hij degene is die mij er door gaat slepen. Toch zal ook dan de wedstrijdspanning en de neiging sneller dan hij te lopen aanwezig zijn. Onvermijdelijk.